Cześć.
Już od dawna wyczekiwałam na koncert mojego idola. Nie mogłam się doczekać, odliczałam dni.
Byłam strasznie podekscytowana i nie myślałam o niczym innym. Była to jedyna myśl, którą miałam w głowie.
Zapewne zrozumie to każdy, który ma w swoim życiu taką osobę, swój autorytet, idola. Są to osoby niezwykle dla nas ważne. Dzięki swojej twórczości, działalności interesujemy się ich osobą,
czasami - nawet za bardzo. Jedni interesują się bardziej lub mniej, ja na pewno nie jestem typem człowieka, który bardzo się z tym afiszuje. Czasami, jak się okazuje, nawet moje najbliższe osoby, nie wiedzą o tym, kogo słucham i lubię najbardziej.
Niektórzy, szaleją na punkcie niektórych gwiazd, bywa tak, że i przesadnie. Szczerze przyznam, że ja jestem obojętna na autografy, czasem też i zdjęcia. Wolę po prostu posłuchać, ocenić.
Zauważyłam, że bardzo zmieniło się to z wiekiem. Oczywiście, cieszę się, jeżeli uda mi się zrobić z kimś zdjęcie, ale na pewno nie tak jak kiedyś i nie staram się o to szczególnie. Bardzo zmieniłam swoje podejście do różnego rodzaju znanych osób.

Jak już pisałam - byłam na długo wyczekiwanym koncercie mojego idola, Krzysia Iwaneczko - finalisty VI edycji The Voice of Poland. Jest to jego pierwsza trasa koncertowa i przedstawia na niej piosenki, które - miejmy nadzieję, niedługo pojawią się na jego płycie.
Jest skromnym chłopakiem z naprawdę ogromnym talentem. Moim zdaniem śpiewa o wiele lepiej niż nie jeden amerykański piosenkarz. Uwielbiam jego charakter, jego podejście do wszystkiego i to, w jaki sposób "przekazuje" to o czym śpiewa.

Zrobił wrażenie na jurorach już na pierwszym castingu do Voica (przesłuchaniach w ciemno). Zaśpiewał piosenkę Dawida Podsiadło "Nieznajomy" i bardzo zachwycił swoim wykonem jury.

Wstawiam nagranie jego wykonania, natomiast trzeba wziąć też pod uwagę to, że mimo iż wykonał to nienagannie to tak czy tak, było to dawno i do tego czasu zdążył się bardzo rozwinąć.


Koncert odbywał się w Mikołajki (6.12.16r.) w Poznańskim kubie Blue Note. Jest to niewielki jazzowy klub w centrum Poznania. Atmosfera była cudowna, wszyscy bawili się świetnie, mimo że piosenki nie były nikomu znane.

Cześć!
Dawno się nie odzywałam..
Jakoś nie potrafiłam zebrać się do tego i w końcu czegoś napisać. Jest to spowodowane, albo moim wielkim lenistwem, albo po prostu tym, że nie miałam żadnego pomysłu na posta. Jednak muszę się przyznać, że w moim wypadku jedno wynika z drugiego.
Jestem tak wielkim leniuchem, że nawet nie chciało mi się pomyśleć o tym, o czym mam napisać.

No cóż. Wracam na bloga zregenerowana i na nowo, z nową 'siłą' chciałabym zacząć pisać.
W pewnym stopniu, chciałabym zacząć wszystko od nowa. Cały pomysł na bloga i całą tę witrynę chciałabym zmienić. Chcę wrzucać posty regularnie, tak jak robiłam to na początku. Ja po prostu nie potrafię się zabrać do robienia niektórych rzeczy i chcę się bardzo do tego przyłożyć, żeby coś zmienić w sobie i być bardziej zorganizowana.


Jesień to idealna pora roku do przemyśleń. Możesz usiąść sobie przy kominku z ciepłą herbatą i myśleć.. Moją stałą 'jesienną rutyną' jest to, że kiedy wracam ze szkoły, muszę zdjąć kurtkę, zaparzyć sobie herbatę i na bujanym fotelu zasiąść przy kominku. Uwielbiam to.

Są dwie rzeczy, których nie lubię w tej porze roku.
1. To, że jest bardzo zimno.
2. To, że trzeba chodzić do szkoły.. a co się za tym kryje? codzienna rutyna.. 
Nienawidzę tej rutyny. Wstajesz, ścielisz łóżko, idziesz się myć, ubierać, jesz śniadanie, idziesz do szkoły, wracasz ze szkoły, jesz obiad, robisz lekcje, jesz kolacje, idziesz spać. I tak codziennie, przez piękne 10 miesięcy szkoły. Genialnie, prawda?
 Gdyby nie to, to w sumie jesień byłaby naprawdę ciekawą porą roku. Uwielbiam wyjść wieczorem na taki jesienny spacer. W ogóle ubóstwiam spacery. Kocham wychodzić z moim psem, jest to właśnie takie oderwanie od tej mojej szkolnej rutyny.



Takim samym 'oderwaniem' od rutyny jest dla mnie pisanie postów na bloga. Bardzo to lubię i czuję też, że się coraz bardziej w tym rozwijam. Coraz bardziej wiem po co to robię i ostatnio uświadomiłam to sobie w 100%. Chciałabym, aby blog pomagał mi realizować marzenia, spełniać plany i żeby był moją motywacją do dalszego działania. Lubię to co robię, chcę robić to regularnie i z każdym postem coraz bardziej się mobilizować.
Jestem typem człowieka, który jest bardzo leniwy, ale jak już się do czegoś zabierze to robi to do samego końca. Nienawidzę w sobie tego lenistwa. Czasami się z tego śmieje, ale czasami to już jest takie uciążliwe, że mam naprawdę dosyć.
Teraz zabrałam się w końcu za pisanie i mam nadzieję, że uda mi się i wytrwam w tym jak najdłużej.
Pozdrawiam wszystkich, którym udało się wytrwać do końca. Do następnego posta, cześć!